Cape Coast en Mankessim 17 maart.

Na een bezoek aan het Britse (en Zweedse, Deense en Hollandse) slavenfort Cape Coast Castle, hebben we de markt bekeken en de Boabab winkel, waar plastic afval tot tasjes worden verwerkt voor childrenprojects. Voor het eerst zonder Ghanese begeleiding, zijn we met de taxi teruggekeerd bij de familie van Dylis. Het onderhandelen over de prijs heeft Dylis gedaan, de taxichauffeur vroeg 8 in plaats van de gebruikelijke 4 Cedi’s, omgerekend een euro. Met achtereenvolgens taxi, openbaarvervoer busje en weer een taxi zijn we naar de public school in Mankkessim gereisd voor het bezoek aan een guides company. De guides stonden keurig in rijen opgesteld in hun blauwe uniformjurken met witte sokjes en witte handschoentjes ons “welcome!” toe te zingen. Daarnaast stonden de meisjes in hun geelbruine schooluniformen mee te zingen. Aunti Evelyn, een hartelijke vriendelijke vrouw, begroette ons enthousiast. Wij waren op z’n Afrikaans te laat. Ik ben benieuwd hoe lang ze daar al stonden te wachten op ons, in de zon. We werden begroet door de hoofdmeester en alles werd vastgelegd door de fotograaf. Evelyn vroeg ons aan een tafel te zitten op een soort veranda. We kregen een optreden van de guides met liedjes en gedichten. Elke regio werd door één van de guides voorgesteld als een mannequin in de dop, op een fictieve catwalk. Uitdagend, verlegen, zelfbewust of ronduit sexy deden ze allen een loopje met een vergelijkbare zin, op hun eigen wijze. Daar haakten wij op in, door ook een catwalk loopje te doen en onze regio’s te vertellen. We hadden al lang genoeg zitten kijken en het werd gewaardeerd met een spontaan applaus. Na de liedjes en gedichtjes kwam het “marching” gedeelte. De “marching” was ingestudeerd door een politieagent, die Evelyn soms helpt. Ik kreeg even beelden van andere parades voor ogen, waar volwassenen marcheren voor machthebbers. De guides waren echter eervol onderdeel geweest van de parades op de independence-day. Ze waren trots op wat ons, als buitenlandse gasten, lieten zien. Die trots, voor meisjes uit deze community, is iets wat ze verder gaat helpen. Ze zijn trots om bij de guides van deze school te horen. Het bij de guides kunnen horen, betekent dat ze vaker naar school gaan, dat ze geleerd wordt dat je als meisje niet alles hoeft te doen wat een man van je vraagt, omdat je dan het risico loopt tienermoeder te worden of aids kan krijgen. Het biedt ze meer kansen op een betere toekomst. Het zijn nu 80 guides, met als enige leidster lerares Evelyn. Er staan er nog 80 op de wachtlijst, die met de geelbruine jurkjes. Evelyn zorgt er voor dat alle guides een uniform kunnen dragen, zodat er niet te zien is, waar ze vandaan komen. Dat is de bedoeling van het uniform. Onderdeel van de “marching” was de inspectie door ons. Ze hadden zo hun best gedaan, dat we een das die soms was scheef gezakt, voor Dylis’ inspectie lieten. Ik keek naar de uitdrukkingen van de meiden, sommigen met dikke pret, anderen serieus en vastberaden. De energie was enorm, ondanks de hete, loom makende zon. Nadat ik wat foto’s had gemaakt vanaf een muurtje van de levende letters van de school die marcherend maakten (dat was niet zichtbaar vanaf ‘t tafeltje), was t afgelopen en werd van ons verwacht nog een woordje te spreken. Ruud kon met zijn luide stem de groep bereiken en vertelde waarom wij er zijn, wat zijn doel is. Dat leverde applaus op. Toen ging iedereen weg. Dat was echter niet ons idee van een ontmoeting en Ruud zei wat ik dacht, we willen in dat ze vragen kunnen stellen aan ons. Dus snel met Dylis en Evelyn geschakeld en de meiden, zowel de “echte” als de toekomstige guides, in een klaslokaal bij elkaar. Wie durfde wat te vragen? Na het eerste moedige vraagje, volgden anderen met vragen over Scouting in Nederland, of wij ook een wet en belofte hebben en of jongens en meisjes bij ons dezelfde activiteiten doen, als we één vereniging zijn. Dat was echt leuk. We hebben ze “Vader Jacob” leren zingen (makkelijk, de melodie kennen ze al) en in canon gezongen. Ook “if you’re happy”, wat bijna elke guide op de wereld kent. Uiteindelijk was het al laat en moesten we nog naar Accra. Komend weekend zien we Evelyn weer op de training die wij gaan geven, samen met de Ghanese trainsters. Evelyn komt met enkele nieuwe leidsters, zodat de meisjes die nu nog geen guide kunnen worden, ook een leidster krijgen en écht mee kunnen doen en profiteren van het vrijwilligerswerk van leidsters zoals Evelyn. En dat is natuurlijk het doel waarom wij hier zijn!